បទយកការណ៍ ៖ អ្នកជំងឺឃ្លង់នៅប្រទេសកម្ពុជា នៅតែមានការរើសអើង

ខេត្តសៀមរាប ៖ អ្នកជំងឺឃ្លង់នៅក្នុងភូមិអន្លង់វែង ត្អូញត្អែរអំពីការរើសអើង និងការធ្វើទុក្ខបុកម្នេញ ខាងផ្លូវចិត្ត ដែលពួកគេត្រូវបានប៉ះពាល់ដោយសារតែជំងឺរបស់ពួកគេទោះបីជាពួកគេបានព្យាបាល រួចហើយក៏ដោយ។ ជំងឺឃ្លង់គឺជាជំងឺបុរាណ កើតមានលើមនុស្ស តាំងពីវ័យកណ្តាល ហើយវាគឺជាជំងឺឆ្លង ដែលប៉ះពាល់ដល់ស្បែក និងសរសៃប្រសាទ ដែលបណ្តាលឱ្យមានស្នាមជាំនិងដុំពកនៅលើស្បែក ហើយក្នុងករណីធ្ងន់ធ្ងរ ការខូចទ្រង់ទ្រាយនិងការខូចទ្រង់ទ្រាយបណ្តាលឱ្យឈឺចាប់ ជាពិសេសមនុស្សចាស់ ត្រូវគេបោះចោលនៅខាងក្រៅផ្ទះ ដោយគិតថាវាជាបណ្តាសា ដែលមិនអាចព្យាបាលបាន។

សព្វថ្ងៃនេះជំងឺឃ្លង់អាចព្យាបាលបាន ប៉ុន្តែការរើសអើង នៅតែជាបញ្ហាដដែល ដូច្នេះ Ciomal ដែលជាអង្គការក្រៅរដ្ឋាភិបាល កំពុងខិតខំលុបបំបាត់ជំងឺនេះ ហើយបើយោងតាមអ្នកតំណាងម្នាក់ នៃស៊ីយ៉ូម៉ា នៅកម្ពុជា គឺលោក ចាន់ សារ៉េន បានអោយដឹងថា អត្រាឆ្លងបានធ្លាក់ចុះ។

លោក ផុង អុល អ្នកកើតជំងឺឃ្លង់ ម្នាក់ បានអោយដឹងថា ៖ ប្រពន្ធនិងកូនៗ របស់ខ្ញុំបាន ចេញទៅរស់នៅឆ្ងាយពីខ្ញុំ នៅពេលពួកគេដឹងថាខ្ញុំមានជំងឺ ឃ្លង់នេះ ដោយបន្សល់ទុកឱ្យខ្ញុំ រស់នៅលើទូក តែម្នាក់ឯង។ ក្រោយមកទៀតគេបោះបង់ចោល មានតែព្រះសង្ឃ ដែលតែងតែផ្តល់អាហារឱ្យខ្ញុំបរិភោគរាល់ថ្ងៃ។ បន្ទាប់មកនៅពេលអ្នកលក់នំប៉័ងបានឃើញខ្ញុំ គាត់បានថតរូបខ្ញុំ បង្ហោះលើបណ្តាញសង្គម ទើបអង្គការ Ciomal បានទាក់ទងទៅអភិបាលខេត្ត មេឃុំ និងអ្នកដទៃទៀតក្នុងគោលបំណងរកទីតាំងខ្ញុំ។ ទីបំផុតពួកគេបានរកខ្ញុំឃើញ។ Ciomal បានសង់ផ្ទះសម្រាប់ខ្ញុំ ហើយបានបញ្ជូនខ្ញុំឱ្យស្នាក់នៅក្នុងផ្ទះនោះ បន្ទាប់ពីស្នាក់នៅក្នុងផ្ទះនោះ បុគ្គលិក Ciomal បានអោយគោមួយក្បាលដល់ខ្ញុំ។ អ្នកភូមិនៅទីនេះដឹងថាខ្ញុំមានជំងឺនេះ។ ខ្ញុំបានលេបថ្នាំហើយខ្ញុំបានជាសះស្បើយ។ ជំងឺនេះត្រូវបានព្យាបាល ១០០ ភាគរយដោយលេបថ្នាំ”។

លោក ចាន់ សារ៉េន តំណាង អង្គការ Ciomal បានអោយដឹងថា ៖ អត្រាខ្ពស់នៃជំងឺឃ្លង់នៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជាគឺនៅឆ្នាំ ១៩៩៧ នៅពេលដែលកម្មវិធីជាតិរកឃើញករណីថ្មី មានចំនួនជាង ៤០០០ ករណីក្នុងមួយឆ្នាំ។ ឥឡូវនេះករណីថ្មីនៅទូទាំងប្រទេសកម្ពុជាដែលត្រូវបានកត់ត្រាដោយកម្មវិធីជាតិសម្រាប់ជំងឺរបេងនិងការត្រួតពិនិត្យជំងឺគឺ មានចំនួន ១០០ ករណីក្នុងមួយឆ្នាំ ប៉ុណ្ណោះ។

ការរើសអើងនៅតែមានចំពោះអ្នកជំងឺនៅតាមជនបទ និងអ្នកជំងឺដែលមានជំងឺធ្ងន់ធ្ងរនិងអ្នកជំងឺដែលមានពិការភាព នៅតែមានការរើសអើង ប៉ុន្តែការរើសអើងនោះ មានការថយចុះ។ ផលវិបាករបស់អ្នកជំងឺដែលមានជំងឺហង់សិន ឬ ឃ្លង់ គឺថា បន្ទាប់ពីទទួលការព្យាបាល ប្រសិនបើអ្នកជំងឺមានពិការភាពធ្ងន់ធ្ងរផលវិបាកសម្រាប់ពួកគេ គឺពួកគេធ្លាក់ចូលក្នុងភាពក្រីក្រយ៉ាងឆាប់រហ័ស។ ដោយសារតែពួកគាត់ មិនអាចធ្វើអ្វីបានទេនៅពេលដែលរាងកាយរបស់គាត់ពិការហើយមានការរើសអើង។ គាត់ឬនាងមិនអាចបង្កើតអាជីពណាមួយជាមនុស្សសាមញ្ញដែលជាហេតុធ្វើអោយអ្នកជំងឺហាន់សេនភាគច្រើនមានទំនោរក្រីក្រ៕